Door Els Burger
Op die momenten in het leven dat we het even niet meer weten, voelen we vaak een grote urgentie om acuut een oplossing te vinden. We zijn in de war en oude zekerheden werken niet meer. We worden dan overspoeld door vragen zoals waarheen, hoe en wanneer en…
De eerste reflex is vaak om ontzettend hard aan de slag te gaan om de oplossing te vinden, we willen dit verwarde oncomfortabele gevoel zo snel mogelijk kwijt en terug naar normaal.
Toch is het de uitdaging om even stil te gaan staan
een belangrijk motto, hoe paradoxaal het ook mag klinken.
Maar juist als we van ‘het padje zijn’, bijvoorbeeld vanwege een grote gebeurtenis in de loopbaan is het onze ervaring dat de weg naar binnen een vruchtbare weg is. De oplossingen liggen niet buiten jou of bij anderen, de antwoorden liggen diep in jou, te wachten tot de tijd rijp is en jij ze vindt.
De weg naar binnen is niet altijd gemakkelijk, we zijn het niet zo gewend, het is soms onontgonnen terrein. Maar het is de weg om de zogenaamde trage vragen te leven, waar de dichter Rilke ons in dit fragment ook toe uitnodigt.
Het omarmen van de verwarring, het loslaten van versleten zekerheden, het stilstaan, het bij jezelf te rade gaan, brengt je dichter bij je innerlijke stem en geeft je de mogelijkheid om de vragen te leven en eens vanzelf de antwoorden te ontdekken.
‘en ik wil u verzoeken om geduld te hebben met alle onbeantwoorde vragen in uw hart en te proberen die vragen zelf lief te hebben. Zoek nu niet naar de antwoorden die u niet gegeven kunnen worden omdat u ze niet zou kunnen leven. En het gaat erom alles te leven. Leef nu die vragen. Misschien zult u dan geleidelijk en zonder het te merken, eens vanzelf het antwoord ontdekken’
Briefe an einen jungen Dichter, Rainer Maria Rilke